Бер инешнең суын эчкәнбез дә,
Бер сукмактан атлап йөргәнбез.
Алып калган инеш шәүләбезне,
Аһ, ниләргә бик соң белгәнбез?
Соң микәнни инде, соң микәнни,
Сукмаклардан суга килергә,
Язмышларны урап узып кына
Янәшәмдә сине күрергә?
Әрни-әрни яргаланып киткән
Инешләргә төшкән юллар да.
Хәтерләрне югалтудан куркып,
Акмый тора мәллә сулар да?
Соң бит инде, инеш очраштырма,
Серләштермә безнең күзләрне.
Ярсу чаклар йөгәнләнгән инде,
Көтмәсә дә күңел көзләрне.
Язмышларга хуҗа - пар балдаклар,
Алар өчен йолдыз атыла.
Тик инештә йөзгән безне шәүлә
Яңа язга шашып чакыра.
Соң түгелдер әле, соң түгелдер,
Иярләнгән йөрәк ашкына.
Соңгы мәхаббәтнең тәмен татып
Калу өчен гүя ашыга.
Соң түгелдер әле, соң түгел...
Русский перевод
Мы пили воду из одного ручья,
Шагали по одной тропе с тобой.
Но свет ручья мы упустили,
Ах, почему так поздно поняли?
Неужели поздно, неужели поздно
С тропинок к водам возвратиться,
Чтобы судьбы сплетая лишь слегка,
Рядом с тобою появиться?
Помаленьку берега обмелели,
Дороги к ручьям обветшали.
И воды, боясь утратить память,
Не текут, как будто застыли?
Поздно уже, не сводит нас ручей,
Не встречаются наши взгляды.
Времена разлуки взнуздали коней,
Хоть сердце ждёт и не рады.
Судьбами правят пара вёсел,
Для них звезда упасть готова.
Но свет наш, что плыл в ручье,
К новой весне зовёт так ново.
Ещё не поздно, ещё не поздно
Для сердца, что склонилось к страсти.
Словно спешит оно успеть вкусить
Последней любви сладкое счастье.
Ещё не поздно, ещё не поздно...