Оригинальный текст
Күңелем түрендә хәзинә,
Мең төрле чәчәкләр түтәлдә.
Син саксыз кагылып, өзгеләп
Илттең шул аларны бүтәнгә.
Өзелгән чәчәкләр сулыны,
Белмәдең таҗларда моң барын.
Яңгырлар булып син яусаң да
Соңладың, соңладың, соңладың.
Гөлләрем дөнъясын корыттың,
Белмәдең таҗларда моң барын.
Яңгырлар булып син яусаң да
Соңладың, соңладың, соңладың.
Өзелгән чәчәкләр сулыны,
Белмәдең таҗларда моң барын.
Яңгырлар булып син яусаң да
Соңладың, соңладың, соңладың.
Үткәнче хисләргә бирелеп,
Оныттың дөнъяда мин барын.
Кояшны күтәреп килсәң дә
Соңладың, соңладың, соңладың.
Өзелгән чәчәкләр сулыны,
Белмәдең таҗларда моң барын.
Яңгырлар булып син яусаң да
Соңладың, соңладың, соңладың.
Русский перевод
В душе моей сокровище хранилось,
Там тысячи цветов в букете были.
Ты неосторожно их задел, сорвал
И все другим ты отдарил.
Увядших лепестков не соберёшь,
Не знал ты, что в венках печаль жила.
И даже если дождём прольёшься ты,
Опоздал, опоздал, опоздал.
Мой сад цветов ты иссушил,
Не знал ты, что в венках печаль жила.
И даже если дождём прольёшься ты,
Опоздал, опоздал, опоздал.
Увядших лепестков не соберёшь,
Не знал ты, что в венках печаль жила.
И даже если дождём прольёшься ты,
Опоздал, опоздал, опоздал.
Прошедшим чувствам отдался,
Забыл ты, что я есть в этом мире.
И даже если солнце принесёшь,
Опоздал, опоздал, опоздал.
Увядших лепестков не соберёшь,
Не знал ты, что в венках печаль жила.
И даже если дождём прольёшься ты,
Опоздал, опоздал, опоздал.