Көзге урманнарга кергән идем,
Тик баланнар җыеп төшәргә.
Килеп чыгып таныш аланыма,
Уйларымда кайттым үткәнгә.
Минем кебекләр дә бардыр әле,
Бәхетенә юлын бикләгән.
Ни файда соң яра яңартудан?
Үз терсәген кем бар тешләгән...
Шушы алан кавыштырган иде,
Искә төште тәүге үпкәннәр.
Иң беренче туган сөюләрдән
Җиргә сыймый очтык күкләргә.
Минем кебекләр дә бардыр әле,
Бәхетенә юлын бикләгән.
Ни файда соң яра яңартудан?
Үз терсәген кем бар тешләгән...
Бәхетемне үзем очырдым шул,
Әйтә алмадым "кал" дип киткәндә.
Яңарттың бит, алан, яраларны,
Ул калды шул, калды читләргә.
Минем кебекләр дә бардыр әле,
Бәхетенә юлын бикләгән.
Ни файда соң яра яңартудан?
Үз терсәген кем бар тешләгән...
Русский перевод
Я вошел в осенние леса,
Лишь грибы собрать хотел.
Выйдя на знакомую поляну,
В мыслях возвратился в прошлое.
Есть и такие, как я,
Что к счастью путь свой преградили.
Какой же прок от раны, что открылась вновь?
Кто же грыз свой собственный локоть...
Эта поляна нас свела когда-то,
Вспомнились обиды первые.
От самой первой родившейся любви
На земле не уместившись, взмыли в небеса.
Есть и такие, как я,
Что к счастью путь свой преградили.
Какой же прок от раны, что открылась вновь?
Кто же грыз свой собственный локоть...
Счастье свое я сам разрушил тогда,
Не смог сказать "останься", когда уходила.
Ты ведь открыла вновь, поляна, раны те,
А она осталась там, осталась вдалеке.
Есть и такие, как я,
Что к счастью путь свой преградили.
Какой же прок от раны, что открылась вновь?
Кто же грыз свой собственный локоть...